در دروازه سمنان رسیدم       صدای طبل و شیپور رو شنیدم

به خود گفتم که این طبل نظام است   دو سال شخصی گری بر من حرام است

نگو سمنان بگو زندان هارون      همه دور و برش دشت و بیابون

الا سمنان که خاکش شوره زار است     غذای پادگانش ذهر مار است

به خط کردند تراشیدند سرم را      لباس آشخوری کردند تنم را

گروهبانان مرا بیچاره کردند     لباس شخصی ام را پاره کردند

نگو سمنان بگو سنگ بیابون      نگو ارشد بگو گرگ بیابون

از آن روزی که نخوردم قند و چایی      شدم سرباز نیروی هوایی

نگو سمنان بگو ویرانه غم         نگهبانی زیاد و مرخصی کم

لباس سربازی فانوسخه داره     دل سرباز هزار تا غصه داره

سر پست نگهبانی خوابم آمد     محبت های مادر یادم آمد

خوشا روزی که من 5 ساله بودم        درون کوچه ها آواره بودم

چرا مادر مرا 20 ساله کردی        درون پادگان آواره کردی

بسوزد آنکه سربازی به پا کرد       تمام مادران راچشم به راه کرد

از آنروزی که سربازی بنا شد      ستم بر ما نشد بر دختران شد

کلاغ پر میبرن کاسه به دندان         برای دادن یک تکه نان 

بدو رو میبرن ما را به میدان        پا مرغی می آرن ما را به گردان

درخت پادگان رنگ بلوره        قدم آهسته تو میدان بزوره

بسوزد پادگان این هوایی       بیگاریش کرده است ما را فراری

 

                به من گفتندکه سربازی2سال است                          

                             نگفتن که هر روزش 2سال است